دکترحسن نصیزی

معرفی برای اولین بار

معرفی خیرفرهنگی مرندی آقای دکتر حسن نصیری:

            حدود دوسه سالی است که فضای فرهنگی مرند بااهدای عنقریب وسایل گرانبها توسط یک خیر مرندی عجین شده بود:وسایل اهدائی موزه ای توسط  دکترحسن نصیری.

مرند دیرپای‌ما، انسان های خیر زیادی را بخود دیده است که کارهرکدامشان درحیطه مسئولیت هدیه ویاوقف؛ ارزشمند بوده است. یک مرندی ببنام حاجی ابوالفضل حاجیلاری در1340 غسالخانه می زندتااموات درخانه ها شسته نشود ویک مرندی دیگر آمبولانس اهداکرده و یکی یخچال برای بیماران. یکی دستگاه دیالیز یکی زمین برای احداث بیمارستان ویا مدرسه و......اما.....

اما کاردکترحسن نصیری این فرزند برومند مرند یک کارارزشمند کم نظیر ازنوع خاصی بود. یکی می تواند بعلت داشتن دارائی زیاد ازقسمتی ازآنها بگذرد وپول احداث چند واحدمدرسه را بدهد ولی وقتی دکترنصیری وسایلی را اهدا می کندکه آنهارا درطول عمر پربارش، یکی یکی بادادن پول های گزاف ازاقصا نقاط جهان وایران جمع آوری نموده است وسالها بااین وسایل زیسته است بااهدا این وسایل گوئی وی فرزندان خودرا می بخشد؛ گوئی قسمتی از گوشت تن خودرا که سالها باآن عجین وهمنشین بوده است را می بخشد. بلی ! دکترحسن نصیری قسمتی ازوسایل ارزشمندش را به شهر خودبخشیده است که سالها بااین وسایل زندگی کرده است. وی قول داده است اگر فضای مناسبی تهیه شود چندین برابر این وسایل را دوباره اهدا بکند.

            من وتو، ما وشما؛ همه یک روزی خواهیم مرد. خوشا به سعادت کسی که درزندگی خود ثمره اهدای قسمتی ازثروت خودرا دیده ونام نیکی ازخود به یادگارگذاشته باشد والا کسی که داردمی میرد وآنوقت به یاد وصیت واختصاص قسمتی ازدارائی خود به موارد عم المنفعه می افتد، چه سود؟! چه اطمینانی هست که وراث فرد، طمعکارازآب درنیایندوبه وصیت بزرگ خودعمل بکنند؟! من دردوسه کاریکاتور نشان داده ام که گذاشتن وقف و اهدای سرمایه به پس ازمرگ، همچون دادن چراغ به دست کودکی است که درپس انسان راه می آید ونوراین چرغ فقط پشت! انسان را روشن می کند ودرحقیقت معلوم نیست ثواب این اهدای پس ازمرگ بتواند  درآن دنیا آدم راپیدا کرده وبه دردش بخورد.

دکترحسن نصیری متولد دوم فروردین 1321 درروستای دیزج علیا ودریک خانواده ریشه دار مرندی یعنی خانواده نصیراف بوده است(گوشه ای اززندگی این خانواده راکه چشمه آب وحمام روستای دیزج ازیادگارآنها می باشد درکتاب مرندقدیم آورده ام)وی تحصیلات کلاسیک خودرادرمرند به پایان رسانیده و وارد دانشکده پزشکی تبریز شده وسپس باگرفتن تخصص جراحی تا سال 1359 درمرندوطبقه بالای بؤیوک ماغازا( دراول کوچه سیدلر) به مداوای مرندی ها مشغول بوده است .در59 به تهران رفته وضمن عضویت درگروه استادان جراحی تهران؛ سالها ریاست بیمارستان بزرگ بوعلی دراول خیابان تهران نو بالاتر ازمیدان امام حسین(ع) را برعهده داشته است. وی 5/1سال نیزدوره تخصصی جراحی ترمیمی را دردانشگاه میلواکی آمریکا گذرانیده است.

حال وی بازنشسته بوده وهمچنان در میدان یوسف آباد به مداوای مراجعه کنندگان مشغول ودرساعات بیکاری باتیمار وسایل پرتعدادعتیقه خود زندگی می کند.

 فراموش نشودکه آقای دکتر حسن فرزند مرحوم حاجی یوسف نصیری صاحب بؤیوک ماغازاهست. کسانی درسن من خاطرات زیادی بااین بؤیوک ماغازا وحاجی یوسف خوش اخلاق داشته است زیرا تا دهه های مدید این مغازه بزرگترین مغازه سطح مرند وازاولین مغازه های کتابفروشی مرند بوده است وحالا نیز ضمن بزرگی مساحت بعنوان قدیمیترین بنای سالم مرند دراول کوچه سیدلر واول قوشادکانلار قراردارد.

        بدنیست یادآوری نمایم که کوچه سیدلر ومسجدسیدلر نیز یادگار پدربزرگ اینجانب مرحوم حاجی میرکریم  سیدمرندی معروف به تاجراوف می باشد که دراواخرقاجار یکی ازبزرگترین سرمایه داران وواردکنندگان آذربایجانی وسایل خرازی ازروسیه بوده است. حال حاجی میرکریم وده ها هکتار زمین وده ها خانه مسکونی اش از یادها رفته است ولی تنها احداث کوچه سیدلر ومسجدسیدلراست که نام وی را زنده نگه داشته است.

       ای سرمایه دارمرندی! اگرجویا وعلاقمند باقی گذاشتن نام نیکی ازخودهستی، تازنده ای یک کارعام المنفعه فرهنگی را پایه گذاری بکن والا پس ازمرگت زمین ها- باغات- پاسازها و..... توسط وراثت خورده خواهد شد وفحشی نیز نثارروحت خواهخدشدواگر نامت فراموش هم نشود بخاطر ضرب‌المثل شدن بخاطر کارهای ناکرده ات ویا کارهای بدت خواهد بود!که فلان زمان می خواستند کارخانه کبریت یا دانشکده کشاورزی ویا کارخانه قندرادرمرندبزنند ولی فلان زمیندارهمکاری نکرد!

عمرزندگی کوتاه است تا بجنی دیرخواهدشدکه گفته اند: چه زوددیر میشود